Greenwheels

Dankzij deze bewustwordingsactie heb ik inmiddels ook ervaring opgedaan met Greenwheels. En laat ik meteen zeggen: Greenwheels heeft mij in positieve zin verrast. Nadat er enige tijd geleden een hevige discussie was ontstaan binnen mijn partij rondom Rita Verdonk, ging ik op zaterdag 15 september jl. naar het partijcongres in Veldhoven. Niet echt een locatie om met het openbaar vervoer te bereizen. Dus had ik ruim 180 km, heen én terug, om Greenwheels te ervaren, me op de heenweg voor te bereiden op het congres en om op de terugweg dat wat er gezegd werd nog eens goed te overdenken. De auto stond om de hoek, was tijdig ingepland, en heeft mij veilig heen en weer gebracht. Kortom een prima product, en een aardig alternatief, zeker voor de tweede auto.
Het was een roerig congres en achteraf valt me op hoeveel mensen het op TV gevolgd hebben. Het soort reality-TV, waar je als partij natuurlijk ook wel zonder kan. Het verzamelde gewicht van Rita Verdonk en Hans Wiegel was uiteindelijk slechts goed voor 1/3 van de stemmen. Tot mijn grote opluchting moet ik zeggen. De redeneringen van Bolkestein en Zalm (“Rita heeft het niet kunnen verkroppen” en “Als je een race verliest, moet je ‘de knop om kunnen zetten’ en een goede tweede willen zijn”) legden veel gewicht in de schaal, maar de meeste mensen vonden het vrije optreden van Mark Rutte, bevrijd van de last, ook heel sterk. Het vreemde was, dat er helemaal geen vervelende stemming in de zaal hing.
Leuk, dat ik niet de enige deel-autogebruiker was op het congres en zelfs een collega wethouder tegenkwam die een privé-abonnement heeft. Als je een deelauto rijdt, zie je er opeens ook veel meer om je heen! Het enige verbeterpuntje: er zit geen radio in de auto. Als je dan alleen bent is 2 x 180 km wel wat lang.

'Huurautootje'

Het was natuurlijk even schrikken als je zomaar op woensdagochtend in de Telegraaf belandt, zeker voor een journalist een baanbrekende ervaring. Al dacht mijn hoofdredacteur er anders over, die vond dat ik als een oplichter te kijk was gezet. Wat was er aan de hand? Na mijn laatste Greenwheels-avontuur, bracht ik zondagochtend mijn Peugeot 107 terug naar zijn plek in de Bonistraat, alwaar Telegraaf-reporter Jos van Noord de wacht hield. Hij was ooit correspondent in Cairo, Bombay en Dubai en als ik hem mag geloven, alles op de fiets met de Nederlandse vlag onder de snelbinders.
Na het leven te hebben doorgenomen (in de jaren '70 waren wij concurrenten als beginnende politieverslaggevers) informeerde hij hoe het ju zat met die actie 'Ik lever mijn autosleutels in!'. Legde hem omstandig uit dat het rode autootje van Greenwheels daar bijhoorde, net als het HTM-abonnement. Mijn uitleg faalde of het gehoor van JvN, in elk geval gaf zijn slotzin de indruk dat ik mij listig aan de actie had onttrokken door een autootje te huren. Terwijl mij zo op het hart was gedrukt dat mijn deelname niet geslaagd was zonder een Greenwheelsritje. Misverstanden dus, allemaal de schuld van de pers. De kattebak is er goed voor.

Dag, Casper

Greenwheels

Zaterdag voor het eerst Greenwheels gebruikt. Laten we zeggen dat dit een strikt neutrale consumententest is. Voor een auto betaal je een klein bedrag per maand als abonnement, een uurvergoeding (in mijn geval €2,50) en een kilometervergoeding. Het slimme van het systeem is dat je per uur kunt huren, en niet per dag zoals bij een standaard huurauto. Daarnaast zijn er weinig plichtplegingen. Er staan 30 auto's verspreid over Den Haag, dus er is er meestal wel een in de buurt. Die van mij stond in de Bonistraat, 1,5 kilometer van mijn huis. Ik heb per internet besproken (snel en makkelijk) en met een pasje ontsluit ik de auto. Het is een Peugeot 107, een van de kleinste auto's op de markt. Als ik het goed begrepen heb staan overal dezelfde auto's. Dat is een minpunt. Ik vind het een kleine ongemakkelijke auto die veel lawaai maakt, maar voor een ritje naar Amsterdam maakt het niet uit, op de grachten is het zelfs makkelijk.
Al schieten de gebruiksaanwijzing soms tekort. Als ik moet tanken (je betaalt met een pasje dat in de auto zit) moet ik bij het afrekenen een pincode en de kilometerstand intoetsen. Die pincode laat de boordcomputer 5 seconden zien, net tijd genoeg om 'm op te schrijven. Inderdaad vraagt de pinautomaat om mijn pincode, maar niet om de kilometerstand. Doe ik iets verkeerd. En zo zijn er andere kleine onvolkomenheden in het systeem. Toch kan ik me voorstellen dat een systeem als dat van Greenwheels een oplossing biedt. Maar dan moeten er meer auto's in Den Haag komen te staan, én verschillende modellen. Greenwheels is er vooral voor de klussen die korter dan een dag duren. In mijn geval kom ik van een studentenhuisreunie in Amsterdam, ik ben pas in de ochtend thuis en dan heb je geen zin om de auto weer op zijn plek te zetten en anderhalve kilometer naar huis te lopen. Maar al de tijd dat ik slaap, staat de auto wel voor het vaste uurtarief voor de deur. Een andere situatie die ik vrees, is dat ik later dan het gereserveerde tijdstip thuiskom. Je kunt wel onderweg verlengen, maar als iemand de auto meteen naar jou heeft gehuurd, hang je. Dan moet je een boete betalen. Er kan dus nog wel het een en ander aan Greenwheels worden verbeterd, maar toch is het een mooi systeem. Een manier om het meteen te verbeteren, is als veel meer mensen een abonnement nemen.

Casper Postmaa
redacteur AD Haagchse Courant

Met zijn allen in de 107

Vrijdag 14 september

Daar stonden we dan, ik, mijn partner en drie kinderen en 4 grote tassen. Klaar voor een langere afstand met de Greenwheels-auto. Hoe krijgen we dit in godsnaam in de kleine Greenwheels-auto, een Peugeot 107. Wonder boven wonder lukt het. De kinderen, die erg opgewonden zijn over de “nieuwe” auto, schuiven giegelend het voertuig in om vervolgens te constateren dat er geen kinderzitjes in zitten. Even terug naar de eigen auto om de kinderstoeltjes op te halen. Hoe moet je dat eigenlijk doen als je geen andere auto hebt? Moet je dan zelf autostoeltjes aanschaffen?
Onder grote hilariteit vertrekken we. Al snel wordt vergeleken welke auto lekkerder rijdt, onze oude Volvo of de gloednieuwe Greenwheels-auto. Voor mij is het duidelijk; geef mij de oude Volvo maar. Ik zit opgevouwen in de Greenwheels-auto, mijn benen tegen het stuur. Maar de kinderen zijn enthousiast.
Als snel wordt duidelijk dat er ook geen airco in de auto zit, en als je dat gewend bent valt dat toch even tegen. En hard rijden met zo’n kleine, volle auto is ook niet alles en ik vraag me constant af hoeveel risico ik en mijn gezin lopen als we een ongeluk krijgen.
Inmiddels heb ik ook het idee dat je bij stoplichten bekeken wordt. “Wat zielig”, zie je ze denken. “Die mensen kunnen geen auto betalen”. Of zien ze in ons een milieubewust gezin, die met volle overtuiging voor Greenwheels heeft gekozen.
Een auto betekent voor veel mensen een identiteit. Mensen rijden een Volvo, een Mercedes of een BMW omdat ze ergens bij willen horen, hoewel dat misschien heel onbewust gaat. Greenwheels biedt weer een heel andere identiteit, alhoewel ik niet precies weet welke.
Van een bevriende fotograaf die veel op de weg zit hoor ik dat in zijn ogen de Greenwheelsauto’s af en toe een gevaar op de weg zijn. Het zijn mensen die betrekkelijk weinig rijden, zegt hij, en dat lees je af aan hun wat roekeloze rijstijl.
Of dat zo is weet ik niet. Ik rijd superveilig omdat het niet mijn eigen auto is en ben eigenlijk nog steeds best tevreden over het systeem. Ik vraag me alleen af of de auto’s niet wat groter kunnen zijn. En wat kost het eigenlijk, dat huren van zo’n auto? Laat ik dat eens uitzoeken. Volgende keer meer daarover.

de andere stad

Zoals vreesde ben ik op weg een saaie blogger te worden, omdat ik me tamelijk makkelijk in het leven van een niet-autogebruiker kan schikken. Ik fiets of neem de tram en schuif verre bestemmingen nog verder van me af. Veranderingen zijn er natuurlijk wel, omdat ik in mijn voorgaande leven het openbaar vervoer schuwde. Liever lopend, of op de fiets en anders de auto. Nu ik de tram heb herontdekt, merk ik ook dat ik de stad met andere ogen bezie. Ik kom veel meer mensen tegen, ben voortdurend bezig buitenlanders in de tram de weg te wijzen naar ambassades en andere expat-bestemmingen. Daarnaast gaat een tram als een mes door de stad, waar fietsers en auto's gedwongen zijn binnen de paden te blijven. Dus rijd je langs achterkanten van straten en industrieterreinen en zie je hoe het passagiersbestand per, pak weg, tien haltes van cultuur veranderd. Boeiend. Mijn meest opmerkelijke conclusie: waarom is het altijd zo stil in de tramtunnel? Daarnaast moet het me van het hart dat de fietser steeds langer moet wachten om aan de overkant van grote verkeersaders te komen. Daarbij neemt de agressie van de autobezitter toe, op de Koningskade moeten fietsers en voetgangers vaak rennen voor hun leven als ze bij groen de weg op stappen.

Dag, Casper Postmaa
redacteur AD Haagsche Courant

Met de fiets de trein in

En dan is het weekend. Mijn privé-vervoersbehoefte concentreert zich echt op de zaterdag en zondag. Zaterdagmiddag op de fiets naar de opening van het wijkfeest in Spoorwijk. Is gezellig. Ik heb een paar meisjes op het podium onder leiding van Jeffrey Huf hun ding zien doen, op Turkse wijze op water geschilderd (ik was er niet zo best in, maar gelukkig werd ik letterlijk door de maestro bij de hand genomen) en twee potjes Haagse honing gekocht uit park Sorghvliet. Daar hoorde een christelijke boodschap bij. Ik heb de honing al geproefd, die is prima!
De zondag geeft weer een ander patroon. ’s Ochtends lezen en in de middag naar mijn moeder (90) in Laren. Normaal doe ik dat met de auto, maar nu: Fiets mee in trein, kost € 6, niks op tegen. Met m’n NS-kortingskaart is 2e klas reizen zelfs vergelijkbaar in kosten met wat je aan benzine kwijt bent. Ik neem mezelf voor: lezen in de trein en vanaf Utrecht fietsen, dan heb ik weer wat beweging,
’s Avonds via Hilversum – Utrecht weer volgens het concept: de fiets op de trein. Prima schema. Zo gezegd zo gedaan, tussen Den Haag en Utrecht aardig wat “huiswerk”gemaakt. Maar in Utrecht de eerste hobbels. Met de fiets het station uitkomen is mij denk ik niet helemaal volgens de regels gelukt. Op het perron de aanwijzingen “fietsenstalling” gevolgd met de gedachte: daar bij die stalling kom ik dan wel netjes de straat op. Dat bleek niet het geval. Een tourniquette waar checkpoit Charlie trots op zou zijn geweest, versperde de weg. Ik wist niet beter dan dan maar naar het busstation te gaan. Ik geloof dat ik daar enkele honderden meters illegaal over de busbaan heb afgelegd voor ik op de gewone fietspaden terecht kwam. Geen man overboord.
Vervolgens blijkt mijn oude pad (ik heb in Utrecht gestudeerd) in De Bilt geblokkeerd door enkele nieuwbouwwijken. De daaruit voortvloeiende zigzagbewegingen hebben een kilometer of 6 omrijden veroorzaakt. Omdat ik het niet erg vond in het koele (ideale fiets-)weer door de bossen tussen De Bilt en Lage Vuursche te dwalen, maakte ik er niet echt werk van om zo snel mogelijk op het letterlijk rechte pad te komen..
Na bezoek aan mijn moeder gezellig met mijn oudste zus uit eten geweest. Ze had kranteknipsels van een (zeer) goede kennis uit Delft toegestuurd gekregen over mijn optreden als wethouder. Bij mij gaat de krant altijd na lezing meteen weg, maar zij bewaart ze! De terugweg bleek met méér obstakels bezaaid. Eenmaal om 22.00 uur in Hilversum op het station bleek er busvervoer tussen Hilversum en Utrecht, d.w.z. géén treinen! Dat is behoorlijk onhandig met zo’n zware herenfiets. Een poging om op de trein naar Amersfoort te stappen voor de overstap Baarn – Utrecht (na met fiets op de rug trap af - trap op van het ene naar het andere perron gehaast te hebben) liep stuk op de voor mijn neus sluitende portieren. Op hetzelfde perron kwam echter 12 minuten later de trein naar Amsterdam. Overstappen in Amsterdam (perron 15a, trap af – zonder fietsgootje – trap op – zonder fietsgootje – naar perron 13a). De trein van 22.59 naar Hollands Spoor, waar ik om 23.45 uur aankwam. In die trein trof ik trouwens een verlaten zeer degelijke vouwstoel aan, wel met een versleten hoes maar de stoel zelf in prima conditie! Aangegeven bij de conducteur als gevonden voorwerp. Het “dutje in de trein” (onmisbaar onderdeel van het goede leven) werd niet gerealiseerd.
Even een kleine evaluatie. NS stations zijn m.i. nog niet helemaal ingesteld op intern accommoderen van reizigers met fietsen. In theorie zou dat wel moeten als je fietskaartjes verkoopt. Voor iemand met een normale conditie is het goed te doen. Misschien is bewegwijzering in Utrecht hoe je met de fiets fatsoenlijk het station uit kan een optie. Verder: ik denk dat iemand die eens in de paar jaar de trein Hilversum - Utrecht neemt, niet eerst op internet kijkt of die wel rijdt. De NS zal de treinuitval heus wel via de geëigende kanalen hebben bekendgemaakt, maar je kunt geen 100% dekking verwachten en ik viel dus in dat gat. Niemands fout. De mensen die in Hilversum aan de reizigers op de perrons informatie gaven, waren trouwens buitengewoon vriendelijk. Ze hebben ook keurig even op de fiets gelet, toen ik weer het perron afmoest om een kaartje naar Amsterdam te kopen. Ik denk dat als in Hilversum de trein wel gereden had, ik rond 23.30 uur in Den Haag geweest zou zijn. Het heeft me dus al met al alleen wat extra gesleep met de fiets, gemoedsrust (het dutje) en circa een kwartier gekost. Valt dus wel mee. Tenslotte: Fietsend door donker Den Haag bedenk ik nog dat het eigenlijk best een mooie vouwstoel was!

Een radicale oplossing

Een collega op de krant maakt zich zorgen, ze heeft me op één dag tweemaal in de Plaspoelpolder op de fiets zien arriveren, ik schat een kilometer of 35 alles bij elkaar, of dat wel verstandig was. Ach, ik wil de opdracht die ik op me heb genomen zoveel mogelijk op de fiets of lopend te volbrengen. De tram duurt me te lang. Op de fiets doe ik er 25 minuten over, altijd nog tien minuten sneller dan de snelste tramtijd.
Ik heb wel gemerkt dat het leven er iets ingewikkelder op is geworden. Als je echt de stad uitgaat moet je dingen regelen. Volgende week gaan we naar Zaandam voor een reunie van het Maastrichtse studentenhuis van mijn vrouw, we hebben als laatsten gereageerd en toen was de herberg al vol. Dus zullen we na afloop, ergens midden in de nacht, weer terug moeten. De trein is geen oplossing, want die rijdt dan niet meer - of gaan er nachttreinen vanuit Zaandam naar CS? - dus zal het wel het nog nooit door mij gebruikte Green Wheels worden.
De dichtsbijzijnde felrode Peugeot staat een kilometer bij mij vandaan. Kan net. Maar als je je met een aantal mensen abonneert zetten ze er eentje bij jou in de buurt neer, las ik ergens. Toch zie ik nog veel beren op de weg. Stel je voor dat ik buiten mijn schuld (file of zoiets) te laat ben en iemand heeft de auto meteen na mij gehuurd...
Verder heb ik me voorgenomen een bijdrage te leveren aan de oplossing voor de Haagse verkeersproblemen. Ik ben een radicaal voorstel aan het voorbereiden, en als mijn collega 'Ik lever mijn autosleutels in'-actievoerder wethouder Peter Smit niet luistert, kan ik altijd nog burgemeester worden.

Dag, Casper Postmaa
Redacteur AD Haagsche Courant